Onderweg

“He who does not visit this place with raised eyebrows and thight lips will fail to admire the […] wonders of the world. Be very attentive and tell me if these marvels have come about by mistake or have been realised according to a form of art.”

The Usher and the Maze

Onze tweede dag in Parijs was een grauwe dag. De regen kwam met bakken uit de lucht. In onze zoektocht naar een bibliotheek passeerden wij de lange rijen voor de ingangen van het Louvre en Musée d’Orsay. Het rustige National Museum of the Legion of Honor & Orders of Chivalry bood ons een veilig heenkomen. De notie van het verstrijken van de tijd verdween bij het aanschouwen van de wonderbaarlijke voorwerpen in het museum. Een meterlange mantel bedekt met gestikte motieven in metaaldraad was het eerste voorwerp dat ons meenam in de geest van de l’Ordre du Saint-Esprit, de Orde van de Heilige Geest. Met ons hedendaagse perspectief zien wij de rituelen en gebruiken van de orde en zien wij het gebrek van een zelfde aandacht in onze eigen directe omgeving. Onze fantasie werd aangespoord door het luisteren naar vertaalde Engelse teksten over de orde. Er trad een Babylonische spraakverwarring op. De rituelen en hun betekenissen vermengden zich met fantasieën over hoe wij zelf met deze kleding en voorwerpen om zouden gaan.

 

Shelter / Isabel and Fernando

We vertrokken naar een nieuwe, onbekende, slaapplek op een moment dat wij ons zwervende voelden. We voelden ons onrustig, zo zonder veilig thuis en zonder te weten waar we terecht zouden komen. Er viel een besluit en we belden aan bij mensen die wij in eerder in het voorbijgaan tegen waren gekomen. We hadden slechts een keer eerder gedag gezegd en toch voelde het alsof juist zij degenen zouden zijn, bij wie wij moesten aanbellen.

Ondanks de onverwachte aankomst van twee vrouwen met volle rugzakken, werden we hartelijk ontvangen door Fernando en Isabel. We vonden mensen om mee te praten, mensen die ons begrepen. We kregen er de ruimte om op adem te komen, een moment waarin we even niet voor onszelf hoefden te zorgen.

Isabel kookte een kleine maaltijd voor ons, dekte de tafel en kwam bij ons zitten. We raakten in gesprek over uiteenlopende onderwerpen. Een klik. De geur van de servetten was precies dezelfde als de geur in huis bij familie uit Manilla. Deze onverwachte vorm van troost emotioneerde. Vreemdelingen die elkaar vonden in een wereldstad.

 

John River:
“I’m a good officer.
But in this world that’s not enough.
In this world, you have to be able to nod and smile and drink a pint, and say, “How was your day?”.
In this world no one can be different or strange or damaged.
Or they lock you up.
So what do I do?
What do I do now?”

tast zin hou vast

 

mijn hoofd is zwaar
onrust
in het diepste in mij borrelt het
ik probeer mijn positie te bepalen
tussen hard en zacht en net genoeg
verlies ik mijn balans
een windvlaag,
spatten water raken mij
het kletterende water spoelt mijn gedachten weg
ik sluit mijn ogen
en leef